دریچه
نامت را در پرانتزی می نویسم
که آن را برای همیشه خواهم بست ...
سالها بعد
چون دری قدیمی
بازش می کنند
زن بر دریچه خیره مانده
و مرد آرام دور می شود ... حالا قلم مو را بردار !
موهای زن را سفید کن
گرامافون را خاموش
و اندوه را
در قاب هایی تاریک
از تمام دیوارها بیاویز ...
در کشیدن تار عنکبوت آزادی !
در بسته می شود
و نامت را در پرانتزی می نویسم
که آن را برای همیشه خواهم بست ... سال ها بعد
چون قبری بازش می کنند
مردی
خودکارش
دستش
دلش
در بین یک پرانتز غمگین گیر کرده است ...
حالا قلم مو را بردار ...!
(زنده یاد،نجمه زارع)
نوشته شده در جمعه 89/7/23ساعت
11:59 عصر توسط نظرات ( ) |
| Design By : Pars Skin |
