نامه‌ات که به دستم رسید ، من خواب بودم ؛ نامه‌ات بیدارم کرد. نامه‌ات ستاره‌ای بود که نیمه‌شب در خوابم چکید و ناگهان دیدم که بالشم ، خیس هزار قطره نور است. دانستم که تو اینجا بوده‌ای و نامه را خودت آورده‌ای . رد پای تو روشن است . پر از نشان و نشانی . نامت رزاق بود و نشانت روزی و روز . گفتی که سفره آسمان پهن است و منتظری تا کسی بیاید و از ظرف داغ خورشید لقمه‌ای برگیرد. عاشق می‌شود. و گفتی که از دل کوچک من تا آخرین کوچه کهکشان راهی نیست، اما دم غنیمت است و فرصت کوتاه و گفتی اگر دیر برسیم شاید سفره‌ات را برچیده باشی، آن وقت شاید تا ابد گرسنه بمانیم... آی فرشته که روزی دوستم بودی، بلند شو دستم را بگیر و راه را نشانم بده، که سفره پهن است و مهمانی است. مبادا که دیر شود، بیا برویم، من تشنه‌ام، خورشید می‌خواهم.
هر جا که نور هست ، تو هستی ، خودت گفته‌ای که نام تو نور است.
نامه‌ات پر از نام بود.
گفتی که مهمانی است و گفتی هر که هنوز دلی در سینه دارد دعوت است .
و گفتی هر کس بیاید و جرعه‌ای نور بنوشد،
گفتی همین است، آن اکسیر، آن معجون آتشین که خاک را به بهشت می‌برد.
آی فرشته، 
| Design By : Pars Skin |
